1805 թ. Ավստրիայի դուքս Փլեթենբերգ-Միլթենգենը այցելեց չեխական հանրահայտ Կարլովի Վարի հանգստավայրը: Նրա հետ էր նաև նրա անձնական բժիշկը` պարոն Ֆրոբիգերը: Այս այցելության ընթացքում երկուսն էլ բնակվում էին տեղացի դեղագործ Ջոզեֆ Բեխերի տանը, ով թույլ էր տվել Ֆրոբիգերին օգտագործել իր անձնական լաբորատորիան: Ֆրոբիգերի հոբբին բույսերի բուժական հատկություններն ուսումնասիրելն էր, իսկ Բեխերի հետ նրանց ընդհանուր հոբբին ոգելից խմիչքների բաղադրատոմսերի փորձարկումն էր` բուսական բաղադրամասերի օգտագործմամբ: Դեռևս 1794 թ. Բեխերը թորման սարքավորումներով հագեցած մի փոքր տուն էր վարձել և սկսել էր ոգելից խմիչքներով փորձարկումներ անել: Նրանք համատեղ աշխատելու մի փոքր ժամանակ ունեցան, և մինչև իր մեկնելը, անգլիացի բժիշկը տանտիրոջը հանձնեց դառնահամ լիկյորի բաղադրատոմս, որն ինքը հայտնաբերել էր Բեխերի լաբորատորիայում աշխատելիս: Բեխերը ևս 2 տարի շարունակեց բաղադրատոմսի կատարելագործումը և բազմաթիվ փորձարկումներից հետո, 1807 թ. ստացավ դառնահամ և բույրային հավելումով ոգելից խմիչքի մի յուրօրինակ բաղադրատոմս, որն այն ժամանակ հայտնի էր որպես “Carlsbad English Bitter” և օգտագործվում էր բուժական նպատակներով` ստամոքսային խնդիրների դեպքում: Խմիչքը շատ արագ լայն տարածում գտավ, սակայն այն ժամանակ դեռևս վաճառվում և օգտագործվում էր փոքր մասնաբաժիններով, որպես դեղամիջոց: Այն նաև հայտնի էր “Original Karlsbader Becherbitter” անվամբ, որն էլ, ի վերջո, վերածվեց պարզապես “Bechorovka”-ի: Ջոզեֆ Բեխերը ղեկավարեց իր հաջողակ ձեռնարկությունը մինչև 1841թ., և այդ բոլոր տարիների ընթացքում նա միակ մարդն էր, ում հայտնի էր “Bechorovka”-ի բաղադրատոմսը: Սակայն 1841թ., նա իր գաղտնիքը փոխանցեց իր որդուն` Յոան Բեխերին, ում անունը չեխերեն հնչում էր որպես Յան (հենց այս մարդու անունն ու ստորագրությունն է, որ այժմ կարող ենք տեսնել պատկերված “Bechorovka”-ի շշերի վրա): Ջոան (Յան) Բեխերը եռանդուն կերպով ստանձնեց ձեռնարկության ղեկավարությունը: Նա նոր արտադրական սարքավորումներով փոխարինեց արդեն հնացածները և նոր գործարան կառուցեց: Նա նաև պատվիրեց “Bechorovka”-ի նոր շշի դիզայնը` մեծ համբավ վայելող յուրօրինակ պիտակով տափակ և կանաչ շիշը, որ օգտագործվում է մինչ այսօր` առանց ակնհայտ փոփոխություն կրելու: Բեխերի բիթերի հռչակը շարունակեց աճել, և արդեն Առաջին Համաշխարհային պատերազմից հետո այն արտահանվում էր Ֆրանսիա, Իտալիա, Իսպանիա և այլ երկրներ: Առաջին Համաշխարհային պատերազմի ժամանակ այս խմիչքի ժողովրդականությունն էլ ավելի աճեց, քանի որ այն օգտագործվում էր բանակում` բժիշկների կողմից` ստամոքսի խնդիրների բուժման նպատակով: Խմիչքի շրջադարձային հաջողության պահերից մեկը, ինչևէ, եկավ, երբ Ավստրիայի կայսրը փորձեց Կարլովի Վարիից եկած բիթերը, և շուտով ողջ արքունիքն այս հիանալի խմիչքից ամեն ամիս սպառում էր մոտավորապես 50 լիտր, իսկ վերջինիս արտադրողը ձեռք բերեց այդքան պատվաբեր “Կայսերական պալատի պաշտոնական մատակարարի” տիտղոսը: Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո “Becherovka”-ն, ինչպես սոցիալիստական երկրներում շատ այլ ձեռնարկություններ, պետականացվեց և մոտ 50 տարի մնաց պետության ենթակայության տակ: 1980-ական թթ. “Becherovka”-ն ողջ կենտրոնական և արևելյան Եվրոպայում փոքրաթիվ հաջողակ ոգելից խմիչքներից մեկն էր: Այսօր “Becherovka”-ն մեծ ժողովրդականություն վայելող բիթեր է, որ վաճառվում է աշխարհի շատ երկրներում, իսկ նրա հաջողության գլխավոր գաղտնիքը, անկասկած, վերջինիս դարերով կերտված ավանդույթների պահպանումն է:
